Kimliksiz oyununda iki kadın karakter var sahnede. Kadın X evli ve repliklerlerde adının Amelia olduğunu öğrendiğimiz Y ise bekârdır. Oyunu izlediğinizde adlarının, yaşadıkları coğrafyanın farklı ama birinin duygusunun ya da yaşadığı bir olayın sizin ya da belki bir yakınınızın yaşadığınız bir duyguyla ve bir olayla aynı olduğunu fark edebilirsiniz.

Birbirlerinin yerinde olmayı isteyen bu iki kadının yüzleşmesine tanık oluruz. “ Aynı kafesi paylaşıyoruz.” diye kocasına yalnızlığını haykıran X de, “Bilsen sana nasıl imreniyorum.” diyen Y de çok mutsuzdur.

Biz kimiz? Bazen iş kadını, bazen ev hanımı, bazen çekici, bazen çocukları için hiç düşünmeden kendini ihmal eden bir anne. Peki bu bazenler uzayıp giderken biz kimiz? Hep aynı kimlikte olmak zorunda mıyız? Hem çekici bir kadın hem de çocukları ile harika vakit geçiren bir anne olamaz mıyız? Hem iş kadını hem de ev hanımı olamaz mıyız? Tek bir kimliğe sıkışmak zorunda mıyız? Hayat mücadelesinde hiç fark etmeden kodlanmış normlarla karşılaşıyoruz. Bu normlarla aynı fikirde olmasak bile bir süre sonra normların dönüştürdüğü bizleri görüyoruz. Örneğin evlilik. Kadın için evlenmek bu kadar basitken boşanmak neden bu kadar zor? Hiç şüphesiz geçmiş yıllara oranla bu zorluğun üstesinden geliyoruz.

Çağımıza en uzak ve en yakın bütün kadın karakterlerin yaşadıkları ve hissettikleri üzerinden seyirci ile ortaklaşabilmek çok kıymetli olsa da hiçbir şeyin değişmediği görmek üzücü.  Kimliksiz oyununun benim için sarsıcı olan yanı ise tam olarak bu. Aramızda yüzyıllar olan kadın karakterlerin sorunlarının bugünün devam eden sorunları ile aynı olması ve bu kadar rahat empati yapılabilmesi.