Oyunu sahneleme fikri 2014 yılındaki toplumdaki değişiklikler üzerine ortaya çıktı. Televizyon artık bağımsızlığını yitirmiş, RTÜK yayınlarda daha baskın bir rol almaya başlamış, denetleyiciden çok cezalandırıcı ve yönetici pozisyonuna gelmişti. Basın özgürlüğünün baskı altına alınması ve haber alma hakkının kısıtlanması ciddi bir meseleydi.

Oyun tek mekan olarak bir dükkanda geçer. Bu mekanın tasarımı elbette intihar malzemeleri ile dolu olmalıydı. Tüm aksesuarlar elle şekillendirildi ya da uzun araştırmalar sonucunda antikacılardan ve eskicilerden temin edildi. Kostüm tasarımlarının karakterlere uygunluğu, oyunculuk olarak davranış bilimsel çalışmalar, en ince ayrıntısına kadar hesaplanan sahne dinamikleri, ancak ödenekli tiyatroların altından kalkabileceği bir çalışmaydı.

1 yıl önce bugün, dünyada ve ülkemizde pandemi’nin ilk haftaları yaşanırken, şaşkınlık içinde, kısa sürede her şeyin eskiye döneceğini umut ederek 27 Mart Dünya Tiyatro Gününü kutladık. Bu süre içinde pek çok tiyatro kapandı, tiyatro emekçileri aç kaldı.

Oyunculuk mesleğinde ideal olan ile pratikte olan nadiren örtüşür. Prensip ve ideallerimizden vaz geçmeden 8 yılda ayakta kalmayı başardık.

Tiyatronun izleyicisine yukardan bakması ölümcül bir hatadır. Netfilix ve Youtube gibi yapıların yükselişi bize bir şeyler anlatıyor.